Onstuimig weer en je humeur

Buiten dwarrelen de blaadjes van de bomen. Niks zo onstuimig als de herfst met het ene moment harde windhozen, slagregen, de eerste vorst afgewisseld met strak blauwe luchten met een heerlijk zonnetje.

Een peuter zou je herftachtig kunnen noemen qua gedrag. Van hoge pieken naar diepe dalen en binnen no time van een tranendal naar een harde schatterlach.

Hė en misschien herken je dit ook wel bij jezelf. Je humeur dat alle kanten op kan gaan.

Terwijl je een to do lijstje hebt met dingen die nog gedaan moeten worden, probeer je tig ballen gelijk in de lucht te houden. Eigenlijk is niks gek genoeg voor je, jij doet dat wel even. Met een lach hoor je jezelf roepen: “Oh Ja dat is goed, dat regel ik wel even.” Al die kleine dingen bij elkaar maken dat jouw To Do lijst uitpuilt omdat je altijd denkt tijd genoeg te hebben.

En voor je het weet is het einde middag, “Oh ja wat gaan we eten”, jouw To Do lijst is nog niet klaar en eigenlijk ben je te moe en wil je even niks doen. Terwijl je thuiskomt struikel je bij de deur al over de schoenen van je kids. Niet netjes op een rijtje, Nee gewoon op de plek waar ze uitgetrokken zijn want waarom zou je opruimen. Dat doet je Moeder toch wel. Binnen komt een uitgehongerde kat naar je toe, het is als donker in huis, gordijnen nog open, 1 lamp aan en overal jassen en schooltassen van je kids. Oh ja en je kids liggen languit op de bank . Hun gezichten verlicht door het scherm dat aan hun handen zit vastgeplakt. Je merkt dat je bijna kookt van binnen. En dan hoor jij jezelf zeggen: “ Ja allemaal even helpen, Kat eten geven, gordijnen dicht, schermen weg, lampen aan, jassen tassen opruimen. Je kids kijken met een schuin oog vanachter hun scherm. Ze maken geen enkele aanstalten, voelen zich niet aangesproken en gaan rustig verder met staren naar hun scherm. En dan hoor jij jezelf met een luide harde toon tekeer gaan. Dat het hier geen hotel is en dat ze niet eens beseffen hoe goed ze het hebben.

Hė dat klinkt ook als herfstachtig en onstuimig.

De vraag is waardoor gebeurde dit? Had jij te hoge verwachtingen of liep je emmertje even over omdat je teveel op je bordje hebt liggen of was er een andere aanleiding?

Interessant om dit eens te onderzoeken.

Een peuter is in zijn of haar gedrag heel primair en kan met dikke tranen meteen weer heel hard lachen. Wij als volwassenen blijven vaak langer in deze donder wolk hangen en stralen dat dan uit op onze omgeving.

Hė en wat betreft je kids….zou jij vroeger voor je moeder in actie zijn gekomen als ze boos en chagrijnig was of dacht je dan: “Zoek jij het lekker uit?”

Wat denk je dat jouw kids doen?

Wat zou er gebeuren als je in deze situatie snel een lach tevoorschijn tovert en roept: Wacht ff gasten, ik kom even opnieuw binnen!