Mijn intuïtieve gevoel was heel sterk en duidelijk, Ik wist het gewoon. Mijn hoofd en mijn gedachten probeerde me te overtuigen. ‘Stel je niet aan’, ‘Hoe weet jij dat nou?’ en ‘Je kunt dat helemaal niet weten.’
Ik besloot het te checken bij de persoon zelf . Het letterlijk te benoemen wat ik intuitief voelde. Dat voelde goed, eerlijk naar mezelf en zeker ook eerlijk naar de ander toe. Ik hou van eerlijkheid.
Ik kreeg antwoord, heel anders dan wat mijn intuitie me had ingegeven. Wat ik vermoedde, werd ontkent. Ik las het, voelde me vreemd en even krachteloos, mijn intuitie kromp ineen terwijl mijn hoofd vol stroomde met gedachten. ‘Zie je wel dat jij je aanstelt, het klopt helemaal niet,’ ‘Zo hou je niemand over als je maar naar je gevoel blijft luisteren, dat niet blijkt te kloppen’ en ‘Stromme trut, doe toch eens normaal, zoek niet achter alles wat.” En nog allerlei gedachten waarbij ik niet al te aardig voor mezelf was.
Misschien herken je dit. Dat je hoofd, vol gedachten, met je intuitie aan de haal gaat. Beide geven jou andere informatie. En naar wie moet je dan luisteren? Dit kan zo verwarrend zijn. Het kan bijvoorbeeld gevoel van leegte, eenzaamheid, niet begrepen voelen of anders zijn dan andere, opleveren.
Op dit soort momenten is het moeilijk om stevig in je kracht te blijven staan. Intern is je balans hevig aan het bewegen tussen intuitie en hoofd. Dat geeft onrust. En juist deze onrust kan jou overlevingsmechanisme triggeren waardoor je bevriest, gaat vechten of vluchten. Vanuit dit mechanisme ga je vaak onbewust je gedrag aanpassen.
Ik heb het innerlijke gesprek met mezelf weten te stoppen. Echter een week later kreeg ik letterlijk een foto in handen waarop mijn vermoeden bevestigd werd. Alsof de grond even onder mijn voeten wegzakte. Zie ik dit werkelijk? Ja ik zag het echt goed. De persoon tegen wie ik mijn intuïtieve gevoel had geuit, had dit toch ontkent? Op de foto had mijn vermoeden opeens een visueel beeld gekregen. Ik had mezelf laten afschepen met een leugenachtig antwoord waarop mijn intuitie meteen lichamelijk had gereageerd. Ik had echter mijn hoofd met gedachten meteen de overhand laten nemen om mezelf flink toe te spreken. Oeps en dat deed pijn.
Mijn hoofd zat vol met gedachten. Ik vond er van alles van. Er was verdriet, boosheid en ongeloof. Het duurde even voor ik besefte dat ik nu de keuze had. Blijf ik hangen in dit verdriet en de boosheid of ga ik alles wat ik ervan vind onderzoeken (lees: wat je zegt, ben jezelf). Ik koos voor het laatste. In elke pijnlijke situatie zit namelijk een boodschap.
Het duurde even…. En ineens was daar het antwoord waarom ik me afgewezen en verdrietig voelde. Ik had gelogen tegen mezelf. Ik was niet trouw geweest aan mijn intuitie, had mijn hoofd met alle gedachten al die tijd voorrang gegeven. Mijn intuitie had mij namelijk al bij de allereerste ontmoeting aangegeven dat ik alert moest zijn bij deze persoon. En al die tijd heb ik mijn hoofd met mijn gevoel laten discussiëren. Ik had gepleased, was gevlucht en had mijn gedrag aangepast. Ik was niet eerlijk naar mezelf geweest. Jeetje wat een inzicht leverde dit op. Ik voelde de ontspanning mijn lichaam in zakken. Alsof het zoiets wilde zeggen als: He He ze begrijpt het eindelijk.
Langzaam omarm ik mezelf met mijn nieuwe inzicht. Ik bedank mijn intuitie en zelfs de persoon in kwestie voor deze les. Het besef dat mijn intuitie, mijn kompas is, koester ik weer omdat ik in het dagelijkse leven met regelmaat vergeet ernaar te luisteren.